استدلال‌ها علیه رفتار خشن با غیرنظامیان و اسرا
1. ماده 45 کنوانسیون 1949 ژنو (4) در مورد غیرنظامیان می‌گوید:
افراد تحت حمایت تنها می‌توانند توسط دولت بازداشت کننده به کشوری که طرف کنوانسیون است منتقل شوند؛ دولت بازداشت کننده باید متقاعد شود که قدرت انتقال گیرنده مایل و قادر به اعمال کنوانسیون است؛ هر شخصی که در خصومت ها شرکت کرده باشد، مستحق وضعیت اسیر جنگی نباشد، و طبق کنوانسیون چهارم از رفتار مطلوب تری برخوردار نباشد، همیشه حق دارد از حمایت ماده 75 پروتکل این کنوانسیون برخوردار شود؛ دولت بازداشت کننده نباید منحصراً براساس ملیت آنها در یک کشور دشمن، با پناهندگانی که در واقع از حمایت هیچ دولتی برخوردار نیستند، به عنوان بیگانگان دشمن رفتار کند.
- ماده 46 کنوانسیون چهارم ژنو که به کنوانسیون ژنو در رابطه با حمایت از افراد غیرنظامی در زمان جنگ نیز معروف است، لغو اقدامات سخت گیرانه را پوشش می دهد. در این ماده آمده است که اقدامات سخت گیرانه اتخاذ شده در مورد افراد تحت حمایت در صورتی که قبلاً لغو نشده باشند لغو می‌شود.
- ماده 49 کنوانسیون چهارم ژنو می‌گوید:
- قدرت اشغالگر نباید بخشی از جمعیت غیرنظامی خود را به سرزمینی که اشغال کرده است منتقل کند.
- انتقال اجباری انفرادی یا دسته جمعی و همچنین اخراج افراد محافظت شده از سرزمین اشغالی ممنوع است.
- این ممنوعیت ها صرف نظر از انگیزه اعمال می‌شود.
- قطعنامه 194 (3) مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 11 دسامبر 1948 به تصویب رسید که طبق آن:
- به پناهندگان اجازه داده شود تا در اسرع وقت به خانه‌های خود بازگشته و در صلح با همسایگان خود زندگی کنند
- غرامت برای اموال کسانی که ترجیح می دهند برنگردند پرداخت شود
- ایجاد کمیسیون مصالحه سازمان ملل متحد
این قطعنامه با 35 رای موافق، 15 رای مخالف و 8 رای ممتنع به تصویب رسیده و طی آن اعضا خواستار حق بازگشت برای آوارگان فلسطینی شدند.
حق بازگشت یک اصل حقوق بین الملل است که حق همه افراد را برای بازگشت داوطلبانه به کشور مبدا یا شهروندی خود تضمین می‌کند.
- قطعنامه 237 شورای امنیت سازمان ملل متحد در 14 ژوئن 1967 به تصویب رسید. این قطعنامه از رژیم صهیونیستی خواسته بود:
- از امنیت و رفاه ساکنان مناطقی که عملیات نظامی در آنها صورت گرفته است اطمینان حاصل شود
- بازگشت ساکنانی که فرار کرده اند تسهیل گردد
- به کنوانسیون‌های ژنو احترام گذاشته شود
- اصول بشردوستانه بین المللی در برخورد با اسیران جنگی و غیرنظامیان در مناطق اشغالی رعایت گردد.
این قطعنامه به اتفاق آرا در شورای امنیت سازمان ملل متحد پس از جنگ شش روزه که در آن رژیم صهیونیستی کنترل بلندی‌های جولان، کرانه باختری، نوار غزه و شبه جزیره سینا را به دست گرفت، به تصویب رسید.
این قطعنامه نیاز فوری به در امان ماندن از جمعیت غیرنظامی و اسیران جنگی در منطقه درگیری در خاورمیانه را از رنج اضافی مورد توجه قرار داد.