استدلال ها علیه مجازات دسته جمعی یک گروه از مردم

1. ماده 33 کنوانسیون ژنو (4) در مورد غیرنظامیان، 1949 اشعار می دارد: هیچ فرد محافظت شده ای را نمی‌توان به خاطر جرمی‌که شخصاً مرتکب نشده مجازات کرد؛ مجازات های دسته جمعی و همه اقدامات ارعاب یا تروریسم ممنوع است؛ غارت ممنوع است.

 

ماده 33 برگرفته از ماده 50 مقررات لاهه است که می‌گوید: «هیچ مجازات کلی اعم از مالی یا غیر آن بر مردم به دلیل اعمال اشخاصی که نمی‌توان آن‌ها را متضامناً مسئول تلقی کرد، اعمال نمی‌شود».

کنوانسیون ژنو قوانین خاصی را برای حفاظت از موارد زیر ارائه می‌کند:

• رزمندگان یا اعضای نیروهای مسلح که مجروح، بیمار یا در کشتی غرق شده اند.
• اسرای جنگی.
• غیرنظامیان.
• پرسنل پزشکی.
• روحانیون نظامی.
• کارگران پشتیبانی غیرنظامی ارتش.

2. ماده 75 پروتکل الحاقی 1977 به کنوانسیون‌های 1949 ژنو تضمین می‌کند که هیچ فردی که در ذیل یکی از طرفین درگیری مسلحانه بین المللی باشد خارج از حمایت حقوق بشردوستانه بین المللی نباشد. این ضمانت‌های اساسی را برای افرادی که در دست نیروهای مخالف در یک درگیری مسلحانه بین‌المللی قرار دارند، تعیین می‌کند.

ماده 75 مقرر می دارد:

• هیچ فردی که ذیل یکی از طرفین درگیری مسلحانه بین المللی قرار دارد خارج از حمایت حقوق بشردوستانه بین المللی نیست.
• هر شخصی که به دلیل اقدامات مرتبط با درگیری مسلحانه دستگیر، بازداشت می‌شود، باید به سرعت، به زبانی که می فهمد، از دلایل انجام این اقدامات مطلع شود.
• افرادی که پس از شروع خصومت پناهنده شده اند، مشمول ماده 75 می‌باشند.

در مواردی که مشمول این پروتکل یا سایر موافقت نامه‌های بین المللی نمی‌شود، غیرنظامیان و رزمندگان تحت حمایت و اختیار اصول حقوق بین الملل باقی می مانند.