انتشار مقاله جناب آقای دکتر رضایی اسکندری در نشریه انگلیسی زبان Hello Mumbai

در زیر متن این مقاله را به فارسی می خوانید:

نوروز؛ از تخت جمشید تا تاج محل

میراث معنوی جهانی و پلی بین دو تمدن بزرگ ایران و هند

"نوروز" از هزاران سال پیش، به ‌عنوان جشنی فراقومی‌به‌وسیله‌ی ملت‌های گونه‌گون آسیا به ‌عنوان آغاز بهار در نخستین روز سال خورشیدی برگزار می‌شود و به ‌عنوان جشنی که ویژگی‌ها و سنت‌های پسندیده‌ی را در خود نهفته دارد، همچنان پا برجا مانده است. نوروز نشانه‌ی پیکار نور و ظلمت، نماد آفرینش مجدد طبیعت، پیا‌م آور هم‌دلی و همبستگی و زمانی برای پاکسازی درونی و بیرونی و تجدید امید است. نوروز پیام‌آور شادی و امید است و خنده بر لب انسان می‌نشاند. امید بر آن است که کفه‌ی شادی و خنده بر کفه‌ی اندوه و سوگواری سنگینی کند، گرد و غبار غم و افسردگی از روان مردم زدوده شود.

مجمع عمومی سازمان ملل در ۲۳ فوریه ۲۰۱۰ با تصویب قطعنامه‌ ای روز 21 مارس، روز نخست سال خورشیدی را به‌ عنوان "روز بین‌المللى نوروز" به‌ رسمیت شناخت و آن را در تقویم خود جای داد. هند نیز یکی از بانیان این قطعنامه بود. در این قطعنامه، نوروز جشنی با پیشنه‌ی بیش از ۳ هزار سال و به عنوان پیوند دهنده زندگی با طبیعت یاد شده و خواستار برنامه‌ریزی اعضا برای پاسداری از نوروز گردیده است. پیش از آن نیز یونسکو، در٣۰ سپتامبر ٢٠٠۹، جشن نوروز را به‌ عنوان "میراث معنوی جهانی" ثبت کرده بود. ثبت جهانی نوروز، تأکیدی است بر ارزش‌های جهانی، انسانی و صلح‌آمیز این جشن.

اگرچه آیین نوروزی در مناطق و کشورهای مختلف با ویژگی ‌ها و باورهای بومی آمیخته شده و رنگ و بوی ویژه ا‌ی به آن داده که خود به غنا و زیبایی آن افزوده است اما به طور کلی، تهیه لباس های نو، خرید شیرینی و تنقلات، طبخ غذاهای متنوع، خانه تکانی و تزیین خانه، برگزاری مراسم جشن و بازدید از دوستان و اقوام، چیدن سفره هفت سین که شامل هفت مورد نمادین که هر کدام با حرف فارسی "S" شروع می‌شود، و خواندن دعا هنگام تحویل سال از جمله آیین‌های مشترک جشن نوروز است که در اغلب این کشورها انجام می‌شود.

آیین نوروزی، نقشی پویا و نیرومند در انسجام و وفاق خانواده دارد. همه در نوروز تلاش می‌کنند در هرجایی که باشند، بـه خانه خود برگردند تا در جمع خانواده باشند. فرستادن نامه و کارت شادباش با اشعار و متون زیبا، یادی از رفته‌گان، عیادت از بیماران، دید و بازدید از دوستان و آرزوی سلامتی و سال پربار برای آن‌ها و برپاداشتن محافل شادی که معمولا در ایام نوروز صورت می‌گیرد، در تحکیم دوستی و محبت میان انسان‌ها نقش بارزی دارد و جزیی از زیبایی‌های نوروز است.

جغرافیای نوروز بسیار گسترده است که نشانه‌ی از تاریخ و فرهنگ مشترک حوزه‌ی گسترده‌ی‌ تمدنی در آسیا است و از مرزهای سیاسی کنونی حکومت‌ها فراتر می‌رود و حتی برخی آن را مربوط به دوره ورود آریایی‌ها می دانند. امروزه در بیش از 14 کشور جهان، نوروز را جشن می‌گیرند که در این بین می‌توان به ایران، تمامی‌کشورهای آسیای مرکزی، قفقاز، ترکیه، عراق، افغانستان و کشورهای شبه قاره هند اشاره کرد و حتی در برخی از شهرهای اروپا، امریکا و کانادا نیز آن را به رسمیت شناخته اند.

ایران و هند به عنوان دو مورد از قدیمی‌ترین کشورها و تمدن‌های جهان، بـه علت مجاورت جغرافیایی از دیرباز روابط و تعاملات پویایی در عرصه‌های مختلف از جمله فرهنگی و اجتماعی داشته اند و جشن نوروز که از قدیم الایام تاکنون در مناطق زیادی از هند نیز همچون ایرانیان گرامی داشته می‌شود، یکی از نمونه‌های این میراث فرهنگی مشترک است. حتی در دوره مغولان هند، نوروز به عنوان جشن رسمی حکومتی انتخاب شد و در اوج این دوره، از جمله در دوره اکبر، همایون و جهانگیر، جشن‌های نوروز ١٨ روز ادامه پیدا می‌کرد و با شروع سال بیست و هشتم حکومت‌ اکبر‌ شاه (991 ق)، آغاز سال شمسی و فرارسیدن  نوروز، به عنوان مبداء تقویم جدید (تاریخ الهی) در نظر گرفته شد. در این جشن، آذین بندی دربار و خیابان‌ها و برگزاری جشن و سرور، دادن بار عام برای دیدار عموم مردم با پادشاه، دریافت و اعطای هدایا و توزیع کمک بین فقرا و نیازمندان انجام می‌شد. بعدها حتی انگلیسی‌ها هم آن‌ را به عنوان یکی از جشن‌های رسمی‌ هند‌ پذیرفتند. بر سقف تالار آشوکای کاخ راشتراپاتی ریاست جمهوری هند دو شعر در مورد نوروز نقاشی شده است.

در حال حاضر نیز هزاران ایرانی که از گذشته‌های دور به هندوستان مهاجرت کرده اند از جمله پارسیان هند، جشن نوروز را پاس داشته و آیین‌های نوروز را برگزار می‌کنند. در مناطق مختلف هند و برخی کشورهای اطراف، جشن نوروز تحت همین عنوان "نوروز" یا "پاتتی" Pateti  و یا تحت عناوین و جشن‌هایی متفاوت ولی در بازه زمانی نسبتا مشترک و با معنا و مفهومی تقریبا یکسان جشن گرفته می‌شود که "جشن بهاران" (Basant)، "جشن هولی" «، "لهری"( Lohri)  و جشن نوره (در کشمیر) از آن جمله اند و همگی به نوعی به نشانه زنده شدن طبیعت و پیروزی نیکی بر بدی برگزار می‌شوند و از نظر زمانی و مفهومی‌شباهت بسیاری به جشن نوروز ایرانیان دارد.

در حقیقت، سنت ها و جشن‌های مشترک، نقشی حیاتی در ایجاد همدلی و همکاری میان ملت ها و کشورها ایفا می‌کنند. این آداب و رسوم، فرصتی برای تبادل فرهنگ ها، آشنایی با ارزش ها و باورهای یکدیگر و ایجاد حس همبستگی و تعلق خاطر مشترک به یک جامعه بزرگتر و بستری برای گفتگو و همکاری بیشتر بین کشورها فراهم می‌کنند. نوروز به عنوان یک میراث فرهنگی مشترک میان ایران و هند نیز یکی از همین جشن‌های مشترک و تبلوری است از پیوستگی فرهنگی و جلوه‌ی از روابط تاریخی و فرهنگی دیرینه دو ملت و به مثابه پلی است که تفاهم و همکاری میان دو کشور را فراتر از حوزه‌های سیاسی و اقتصادی تقویت کرده و انسانیت مشترکمان را به ما یادآوری می‌کند. هند و ایران، با گرامی داشتن آیین و سنن مشترکی همچون نوروز، پیوندهای فرهنگی خود را تقویت کرده و راه را برای پیوندهای عمیق تر هموار می‌کنند.

نوروز شما مبارک!

لینک مقاله به انگلیسی (همین مقاله در وبسایت انگلیسی نمایندگی موجود می‌باشد):

https://www.hellomumbainews.com/current-news/best-wishes-for-nowruz-from-davoud-rezaei-eskandari-consul-general-of-the-i-r-iran-to-mumbai-read-his-message-here/